Միքելանջելո Բուոնարոթթի
Սոնետ Թոմասո դեյ Կավալիերիի համար
(1531-1547 թթ. ժամանակաշրջան)
Տեսնում եմ մեղմ մի լույս, ձեր աչքերով չքնաղ,
Որ անկարող եմ տեսնել, աչքերովս կույր:
Կրում եմ բեռ, հենված ձեր ոտքերին ամուր
Որ ծանր է տանել, ոտքերիս վրա կաղ:
Փետրահան, ձեր թևերին ելած եմ ես թռչում,
Ձեր հոգով մղվում դեպի երկինք, շարունակ:
Կարմրած կամ սփրթնած, ես ձեր կամքի հպատակ,
Ցրտահար՝ արևի տակ, այրված՝ ցրտաշունչ մշուշում:
Ցանկությունս ամփոփվում է ձեր կամքում,
Մտքերս ծնվում են ձեր սրտում,
Խոսքերս հնչում են ձեր շնչում աննման:
Միայնակ ու լքված, նման եմ լուսնին անփայլ,
Որն երկնքում անկարող է երևալ,
Քանի դեռ արևը չի սփռել իր լույսը նրան:
No comments:
Post a Comment